Als we ons niet goed voelen dan willen we ons graag zo snel mogelijk weer wel goed voelen, heel menselijk en heel logisch toch? Ik ken het maar al te goed, ik had zogenaamd geen tijd en ruimte om mij niet goed te voelen, want er gebeurde zoveel in mijn leven. Allerlei soorten hulpmiddelen schakelde ik in om maar overeind te blijven. En dat werkte dan wel, maar vaak voor heel even. Krampachtig hield ik dit zo een paar jaar vol, totdat ik er letterlijk en figuurlijk bij neer viel. En toen nog vond ik dat mijn lichaam mij in de steek had gelaten.. wist ik veel dat het precies andersom was..
Had ik het eigenlijk al wel eens geaccepteerd dat ik me niet goed voelde? Had ik eigenlijk wel de omstandigheden waarin ik leefde geaccepteerd? Had ik er eigenlijk wel eens bij stilgestaan wat alles wat er in mijn leven speelde met mij deed? Hoe ik me voelde? Ik was krampachtig aan het proberen om alle ballen in de lucht te houden, vechten, vechten, vechten. Ik dacht dat dat de enige weg was, maar dat was een doodlopende weg..
De eerste stap naar herstel bij het aanpassen van mijn voeding en het weer meer gedoseerd gaan bewegen. De grootste stap was voor mij de acceptatie van de omstandigheden in mijn leven en het hardop uitspreken van mijn emoties. En vooral het lief zijn voor mezelf, heel lief zijn voor mezelf, juist als het om je heen stormt..
Wat mij dus erg geholpen heeft en nog steeds helpt is het hardop uitspreken of opschrijven van hoe ik me voel. Door het hardop uit te spreken of het op te schrijven erken je dat het er is. En dan zeg ik: en nu ben ik lief voor mezelf en geef ik het de aandacht die het verdient en ik voel wat ik op dat moment nodig ben. Dat kan zijn de natuur in, kop thee op de bank, slapen, in bad gaan.
En dat is een proces, dat is nog steeds een proces, dat blijft een proces. Helemaal als je het niet gewend bent om het over emoties te hebben of ze überhaupt te laten zien.
Negatieve emoties, we willen ze liever niet voelen. Probeer ze te omarmen, ze horen bij jou, net als je positieve emoties..