Drie kinderen, waarvan 1 zorgintensief. Dat is waar ik mee te dealen had. En oh, wat heb ik me slachtoffer gevoeld, wat heb ik me kloten gevoeld, dood en doodmoe, elke ochtend wakker worden met de gedachte hoe je in godsnaam weer een dag door moest komen.
Ik ging in die tijd naar bijeenkomsten, waar het ging over het verbeteren van de zorg voor kinderen zoals Isabel. En begrijp me niet verkeerd, er zijn fantastische dingen uit voortgekomen en natuurlijk kan er nog zoveel meer beter. Ik ging niet graag naar dat soort bijeenkomsten, ik kreeg er geen energie van. Van het op de barricaden staan en flink tekeer gaan tegen alles en iedereen die er in hun ogen voor gezorgd heeft dat zij er zo bij zitten. Het ging over dat je als ouders van een zorgintensief kind geen dromen meer hoeft te hebben, dat kan je wel vergeten, tijd of een carrière voor jezelf. En als je daar anders over dacht, dan werd je meewarig aangekeken. Dat ook inderdaad, dat als je zei dat je het bij je thuis wel goed voor elkaar had, dan kwam er al snel een ja, maar.. of er werd gewoon niet naar geluisterd. Ouders die vol trots vertelden dat ze 24/7 voor hun kind zorgen, omdat ze er van overtuigd zijn dat alleen zij dat kunnen doen. Die ervan overtuigd zijn dat je je moet wegcijferen voor je kind, wat je hebt nou eenmaal geen andere keuze. Het is nou eenmaal zwaar. Ik voelde me daarin vaak roepende in een woestijn, ik ging me ook aanpassen aan die zwaarte, want ja dat was wat ik zag en hoe ik ermee omging, ja dat kon niet of de zorg voor mijn kind was misschien wel niet intensief genoeg.
Het riep bij mij op dat als de voorzieningen beter worden, dat als er minder regels zijn, ja dan komt er tijd voor jou als moeder beschikbaar om weer goed voor jezelf te gaan zorgen. Maar dat is niet waar ben ik achter gekomen.
Mijn eerste stap naar zorgen voor mezelf was gezonder gaan eten en dat deed ik terwijl de zorg voor onze dochter nog net zo groot was, misschien wel groter als eerst. Ik ging sporten op de momenten dat daar tijd voor ontstond en kon ik niet naar de sportschool dan ging ik thuis sporten, babyfoon mee in de schuur en gaan. Dat hier ruimte voor ontstond is gekomen doordat we heel veel zorg uit handen hebben gegeven. We hadden een heel team opgebouwd rond de zorg voor onze dochter en we hadden een geweldige logeerplek gevonden, waar ze geregeld een weekend of zelfs in de vakantie ging logeren.
Er kwam echt weer rust en ruimte in mijn hoofd om ook weer met andere dingen bezig te zijn dan de zorg. Ruimte om leuke dingen te doen met de andere kinderen, ruimte om een weekend weg te gaan met mijn man. Ruimte voor zingeving, om echt na te denken en te voelen bij mezelf wat het allemaal met me deed. Ik kreeg weer meer energie, ik werd een leukere moeder voor mijn kinderen.
Kiezen voor jezelf, tijd voor jezelf is niet afhankelijk van het veranderen van de omstandigheden waarin je leeft. Het gaat er om hoe je er mee omgaat.