Het zal zes jaar geleden zijn geweest: ik reed langs het water naar mijn werk en ik dacht: ik rij nu het water in, dan is het klaar, dan heb ik rust..
Ik was zo af, zo op, helemaal verrot..
Het is hard werken hoor om jezelf op wilskracht overeind te houden, omdat je denkt dat je geen andere keuze hebt, door alles wat er gebeurt in je leven. Het is hard werken om naar de buitenwereld uit te stralen hoe sterk je bent. Het is hard werken wanneer je je continu aan het aanpassen bent aan anderen.
Ik ging naar de huisarts en die schreef me anti-depressiva voor. Ik kwam thuis en ik nam de eerste pil en alles in mij schreeuwde: maar ik ben niet depressief! Ik ben totaal kapot van het sterk willen zijn, van het overleven, van het leven hoe ik denk dat ik het moet leven, van het vechten tegen de omstandigheden waarin ik leef. En daar op die bank besloot ik: ik wil leven, ik wil leven op mijn manier, ik wil rust en ruimte, ongeacht wat er in mijn leven speelt. En die pillen heb ik weggegooid.
Een zorgintensief kind hebben waarvan je weet dat ze jong komt te overlijden, dat is zwaar en ik zeg absoluut niet dat dat niet zo is. Maar als je zwaarte blijft voeden met zwaarte, wordt het nooit lichter.
Ik ging bewustere keuzes maken op het gebied van voeding en bewegen. Maar bewuste keuzes maken houdt zoveel meer in dan dat. Het is ook keuzes maken in dat wat je leest, wat je hoort, wat je denkt, met wie je je omringt. Bijvoorbeeld: ik ben uit heel veel ‘lotgenoten’ groepen gestapt op Facebook, daar werd bijna dag in dag uit heel veel shit en ellende gedeeld. Dat bracht mij als persoon helemaal niets, behalve nog meer onrust en boosheid.
Ik ging de schaamte voorbij door hardop te zeggen dat het echt niet goed met me ging en ik heb hulp gezocht. Dat voelde eerst als falen, want ik moest toch sterk zijn en nu kan ik minder goed voor die ander zorgen en misschien stort de hele boel dan wel in. Ik ging de schaamte voorbij door mijn leven niet langer te leven zoals ik denk dat het van me verwacht wordt of zoals ik het ken dat het leven geleefd wordt. Niet langer continu over mijn grenzen heengaan, niet langer me aanpassen aan anderen, want stel je voor dat ik ‘er’ niet meer bij hoor.
Keer op keer stelde ik mezelf de vraag: maar wat wil jij nu eigenlijk echt? Als je voorbij gaat aan de schaamte, aan het gevoel van falen? Ik wil leven, ik wil een fijn leven hebben, ik wil rust en ruimte creรซren in een leven vol chaos. Ik wil meer en meer voor mezelf kiezen. Ik wil goed voor mezelf zorgen, ongeacht wat er speelt in mijn leven. Ik wil me energiek en blij voelen, ik wil meer ontspanning ervaren.
Daar heb ik voor gekozen, en nog steeds kies ik elke dag weer hoe ik mij wil voelen, kies ik hoe ik wil om gaan met datgene wat er in mijn leven gebeurt.
Ik kies, ik voel, ik bepaal..
Wil jij dat ook? Maak dan die keuze ๐
Ik begeleid je met heel veel liefde en af en toe een schop onder je kont ๐
https://brendavanzanden.nl/begeleiding/