Dit rake gedicht las ik in het boek ‘Rouwen Over Leven’ van de lieve Ria Kuipers.
Hoe rouw, gemis en verdriet niet één dag hetzelfde is en je nog zó door dingen geraakt kan worden of ineens weer zo sterk voelt wat er diep van binnen nog zit en even weer gezien wil worden.
‘Ik mis je in alle kleuren’
Er zijn geen vaste kleuren
Het is niet blauw of geelJe kunt in rood ook zeggen
Ik mis je heel erg veel
Er zijn geen strakke lijnen
Soms is het bruin, soms groen
Verdriet past niet in hokjes
Van hoe je het moet doen
Soms schilder ik dat ik je mis
En kies ik glanzend goud
Omdat ik daarmee zeggen kan
Hoeveel ik van je houd
Soms verf ik dwars door het papier
Met inkt zo zwart als roet
Omdat ik echt niet weten zou
Hoe het nu verder moet
Ik klieder vaak ook maar wat aan
En het wordt een bonte boel
Als ik me soms pimpelpaars
En dan weer knaloranje voel
Soms teken ik een witte stip
Met grijze cirkels eromheen
Ik zit er ergens middenin
En voel me heel alleen
In alle kleuren van mijn tranen
Denk ik elke dag aan jou
Dus als de zon weer gaat schijnen
Heb ik een regenboog van rouw.
Van Margreet Jansen
Uit: Ik mis je in alle kleuren